De startlijn van Race to the Castle ligt bij de iconische Wilford Suspension Bridge in Nottingham en de finish is na 40km bij Newark Castle in Newark-on-Trent. Deelnemers peddelen een van de langste rivieren in het Verenigd Koninkrijk af langs prachtige landschappen en historische bezienswaardigheden. Edwin Lieven trainde afgelopen winter hard op zijn sup-board voor deze lange en zware tocht. Maar wat een onvergetelijke dag!
Tekst: Edwin Lieven Foto’s: Marianne Hoefnagel
Vandaag is het match day, ik word uitgerust wakker. De rustdag van gisteren na de lange reis heeft me goed gedaan. De voorbereidingen op de race zitten erop. Nu is het tijd voor het echte werk! Samen met George, Jan en Fenno ga ik 40km peddelen over de rivier de Trent. Langs de route helpen Marianne en Ingrid ons met de bevoorrading. Al het harde werk om gezonder en fitter te worden moet zich nu gaan uitbetalen, vandaag ga ik genieten! Ik lees het weerbericht op mijn telefoon: weinig wind, geen regen en een prima temperatuur overdag. Als groep hebben we de afspraak dat iedereen zijn eigen race peddelt, samen peddelen kan maar hoeft niet. De dag start met een stevig ontbijt, voor de rest gaan we het doen met wat Melvin van Bye Nutrition ons heeft geadviseerd. Sportdrank in onze drinkzakken, zodat we kunnen drinken terwijl we peddelen, repen en gels die snel kunnen worden genuttigd. Deze sportvoeding zorg ervoor dat we ons energieniveau op peil kunnen houden en mogelijk beter presteren.
We besluiten wandelend richting de start te gaan, onze boards worden met de auto gebracht. Eenmaal bij de startlocatie aangekomen blijkt het drukker met auto’s dan verwacht, waar is onze auto? Hier lopen wij dermate veel vertraging op dat onze deelname op de tocht staat.
De verplichte aanmeldprocedure moet 15 minuten voor de start zijn afgerond, dat halen wij nooit! We hebben geluk en kunnen ons toch nog aanmelden. Vijf minuten vóór de race zijn onze trackers geactiveerd en sluiten wij aan in de startrij op het water. Wat we op dat moment niet wisten is dat Marianne en Ingrid met de organisatie hebben geregeld dat we ons alsnog konden aanmelden. Pas nadat de dames al hun charmes in de strijd hadden gegooid werd besloten op ons te wachten. Maar goed dat we dit niet hebben meegekregen, want dan was er vast stress geweest. Nu zijn we chill en past alles precies – denken we – in onze planning.
Het aftellen is begonnen
We liggen in het water en peddelen tussen het deelnemersveld door richting de voorzijde van de startlijn. Deze race is verdeeld in Elite en Adventure peddelaars, in de laatste categorie doen wij mee. Het aftellen is begonnen, 10, 9, 8, 7… dat hebben we perfect getimed! Net voor het startshot klinkt, check ik waar iedereen ligt. Jan en George liggen vlakbij en Fenno heeft zich een stukje verderop, maar ook vooraan gepositioneerd. Een goede start is belangrijk, al is het maar om even uit de golven van het grote deelnemersveld te zijn. Het startshot klinkt en mijn peddel raakt het water, nu moet het gebeuren. In een flits denk ik aan mijn gezin dat thuis is achtergebleven, ze gaan mij via de tracker volgen.
Na een lange sprint liggen ik en Fenno op de 4de en 5de plaats. Dat voelt lekker! Wat later durf ik achterom te kijken en zie dat er maar een handje vol deelnemers achter ons zit. Wat een kick! Een ontzettend goed gevoel dat de rest van de 40km bij ons zal blijven. Hier hebben we zo hard voor getraind. Snel finishen is geen must, maar het voelt ineens wel zo.
Gaatje geslagen
Eenmaal lekker aan het peddelen hebben we een gaatje geslagen en kan het tempo iets omlaag. Onze 4de en 5de plaats zijn voor nu veiliggesteld. Dan pas zie ik hoe onwerkelijk mooi de omgeving eigenlijk is. Het overtreft al mijn verwachtingen. Jan en George zitten in een groep ergens achter ons, hopelijk peddelen ze ook bij elkaar in de buurt. Ik zal nog uren met Fenno peddelen, we helpen elkaar waar nodig en kletsen voluit over hoe mooi deze ervaring nu al is. In de verte doemt de eerste overstapplaats op. Holme Lock ligt op 4,5km in de route en heeft mooie, ruime uit- en instapplaatsen.
Marianne en Ingrid zien we hier niet. Er is vooraf besproken dat we zo kort na de start nog geen bevoorrading nodig hebben. Op deze manier hebben ze de tijd om de start te te filmen en rustig richting de tweede overstapplaats te rijden. Ondertussen knallen Fenno en ik lekker door naar de volgende sluis genaamd Stoke Lock. Deze ligt op ruim 9km van de start in Nottingham. Stoke Lock word ook wel The Jungle Walk genoemd vanwege het wandelstuk tussen de wilde begroeiing door. Hier treffen we Marianne en Ingrid voor het eerst sinds de start en terwijl we met de sup-boards in de hand stevig doorwandelen worden goed gevulde bidons met sportdrank aangereikt. Hiermee vullen wij ons drinkzakken. Boards het water in, een energy bar erin en snel door, drinken doen we tijdens het peddelen zodat er geen tijd verloren gaat. Alles voelt nog goed.
Gelukshormonen
De oevers van de rivier zijn prachtig en vogels fluiten uitbundig, de een nog mooier dan de andere. Het geluid van water dat onze boards wegslaan tijdens het peddelen is als een muziekstuk in een opera. De herinnering aan de vele trainingen doen me glimlachen, de gelukshormonen vliegen me om de oren. De derde overstap is Gunthorpe Lock en heeft een verplichte 10 minuten break. Zodra we daar aankomen krijgen Fenno en ik een briefje in handen gedrukt met de tijd erop zodat er een controle is op de verplichte pauze.
Gunthorpe Lock ligt op bijna 17 km in de race en is mentaal een lekker punt. We zijn nu bijna op de helft en mogen even uitrusten. Marianne en Ingrid vangen ons wederom goed op, moedigen ons aan, lopen mee en bieden nieuwe bidons met sportdrank en sportvoeding aan. We maken er gretig gebruik van! Wat opvalt is de perfecte organisatie, alles is tot in de puntjes geregeld en iedereen moedigt ons aan. Na een iets te lange pauze haasten we ons toch enigszins naar de waterkant om ons avontuur te vervolgen.
We peddelen door een adembenemend landschap. Wat opvalt zijn de vele lammetjes, die vrolijk dansen en springen tussen hun ouders. Sommigen zijn waarschijnlijk pas enkele dagen oud, ik word er zowaar emotioneel van. Al het harde werk en de tranen van de afgelopen maanden passeren de revue in mijn hoofd. Hoogte en dieptepunten komen voorbij. Gelukkig heb ik niet lang de tijd om emotioneel te blijven. De inspanning van het peddelen geeft voldoende afleiding en de eerste pijntjes worden voelbaar.
Qua voeding en vochtinname zit ik perfect op schema. Nu wij bijna over de helft zijn is het tijd voor onze Magnesium Electrolyte shots die Melvin heeft meegegeven. In de verte zie ik een groot bord met Hazelford Lock erop. Dit is de vierde overstapplaats en ligt op een kleine 25 km in de route. Ook hier ontmoeten wij de dames niet, het is een soort eilandje waar je niet met de auto kan komen. Fenno en ik riskeren dan ook geen tijdsverlies en gaan gelijk door, de drinkzakken zijn nog niet leeg, repen en gels hebben we nog voldoende.
Mentaal sterk blijven
Ondertussen hebben we een van de deelnemers, die ons bij Gunthorpe Lock voorbijgestoken is, weer in zicht. Dit geeft ons direct een boost om nog harder te peddelen. De wetenschap dat de laatste overstapplaats pas op 37,5 km ligt is pittig, de pijntjes en vermoeidheid zijn in alle hevigheid aanwezig. Nu moeten we zorgen dat we mentaal sterk blijven. Zo uitbundig als we de eerste kilometers aan het kletsen waren, zo stil zijn we nu. Nu komt het aan op karakter aangezien ik merk dat we op een breekpunt zitten. Mijn voeten doen zo’n pijn dat ik bijna niet meer kan staan en de eerste blaren op mijn handen van het peddelen worden zichtbaar.
‘Kom op maat, je kan dit’ herhaal ik als een mantra in mijn hoofd. Het is op dit punt dat mijn oog valt op het gelukspoppetje dat mijn zoon Jesse me heeft meegegeven. Het zit voorop mijn board voor wanneer ik het nodig heb. Verdomme het helpt, ik ga weer als een malle en parkeer mijn pijntjes tot later. Inmiddels zijn we de 30km gepasseerd en liggen voor zover we kunnen inschatten op 6de en 7de positie. Ik ben benieuwd op welke positie Jan en George liggen. Dit kan ik vrij simpel via de trackergegevens checken, maar ik gun mezelf niet de tijd.
Na een korte stop op het water om een fruitgel te nemen naderen twee deelnemers ons op enkele meters. Ik wil zeker op dit punt niet meer worden ingehaald dus vlieg omhoog en begin snel weer te peddelen. Als ik achteromkijk zie ik Fenno iets verder afzakken, maar nog wel voor de opkomende achterliggers peddelen. Oogcontact en een kort duimpje naar elkaar geeft aan dat ik mijn tempo mag opvoeren. We hebben dit scenario niet specifiek besproken maar het is duidelijk, we hoeven niets te zeggen om elkaar te begrijpen.
Finishlijn halen
De laatste 10km voel ik mij als herboren. De energie vloeit terug in mijn lijf. De scenery is fantastisch; het heuvellandschap links en een prachtig dorpje rechts. In de verte zie ik opnieuw de persoon die me voorbij is gegaan bij Gunthorpe Lock. Als een jager fixeer ik mijn blik en verhoog mijn tempo. De wetenschap dat er nog 10km te gaan is maakt me enigszins voorzichtig. Nu te hard gaan betekent misschien een dip voor de finish.
Met een laatste blik achterom zie ik dat Fenno ruim voorblijft op de twee racers die ons bijna inhaalden, maar ik zie ook dat het gat tussen Fenno en mij groter is geworden. Waar ik tot voor kort nog in mijn hoofd bezig was met de blaren op mijn linkerhand en de steken in mijn voeten is dat nu allemaal weg. Er rest alleen nog die finishlijn halen en bij voorkeur mijn voorligger voorbijsteken. In de verte zie ik een haventje, dat moet Newark zijn! Op het moment dat we bij de havenmond zijn peddelen mijn voorligger en ik naast elkaar. We maken een kort praatje en wensen elkaar het beste. Dit is het moment waarop ik mijn eindsprint inzet en de laatste sportvoeding inneem.
Direct na de laatste twee bochten ligt Newark Town. Ook hier is de omgeving veel mooier dan ik had kunnen dromen. Het lijkt wel of alles hier alleen maar mooi en fantastisch is. Aangekomen bij de vijfde en laatste overstap zie ik Marianne en Ingrid staan. Ze moedigen me fanatiek aan net als alle andere mensen die er staan. Na een kort loopje mag ik mijn board weer in het water leggen en zie ik het inmiddels zo befaamde Newark Castle opduiken. Nog net voordat mijn peddel het water weer raakt roept een dame van de organisatie dat ik op de 5de plaats peddel. Dit motiveert me ondanks dat ik het eigenlijk al wist. Ik weet ook heel goed dat de positie waarop ik deze race uitpeddel helemaal niet belangrijk is voor mijn persoonlijke doelstelling. Die doelstelling is allang behaald door hier nu te zijn.
Wat een feest!
De zin ‘See you at the Castle’ heeft plotseling een heel andere lading, ik ben er gewoon! Het maakt me emotioneel, trots en verdrietig tegelijk. Hierna is er geen sportief doel meer waarvoor ik zo hard gewerkt heb. Wat nu? Het maakt me een beetje onzeker. Ik parkeer de gedachten. Rechts zie ik de grote imposante kasteelmuren en links het Riverside Park waar de dames langs de waterkant staan. Ik hoor gejuich en word door allerlei mensen aangemoedigd om nog even door te peddelen. De finishlijn is door de organisatie namelijk zwaarder gemaakt zodat je als deelnemer nog een keer tot het gaatje moet.
Nog 2,5km waarvan de helft tegen de inmiddels best zware stroming in. Het is zwaarder dan verwacht. Op het moment dat ik het kasteel ben gepasseerd komen de twee koplopers me tegenmoet. Ze gaan samen finishen en hebben enorm hard gepeddeld. Ik geniet met volle teugen en laad me op voor de laatste meters. De draai maak ik met volle overtuiging en cross stap naar achter om vervolgens met een echte buoy turn te keren. De stroming is ineens echt voelbaar. Het sup board lijkt wel in de appelstroop te liggen en komt maar langzaam van zijn plaats. Een laatste keer spreek ik mezelf toe ‘kom op Ed je kan het, gas gas gas!’. Het helpt en mijn sup komt weer in beweging! Onderweg richting de finishlijn passeren meerdere mensen en iedereen moedigt elkaar aan. Kijk daar is Fenno: ‘maatje kom op hé je bent er bijna’ hoor ik hem roepen. We moedigen elkaar nog een keer aan op weg naar onze persoonlijke finishes. De laatste brug waar ik onderdoor moet is de Trent Bridge direct gelegen aan het park.
De stroming langs de grote stenen pijlers is enorm, maar het deert me niet. Daar is de finishlijn, mijn Race to the Castle zit erop! Een laatste mini sprint is ingezet en door de megafoon hoor ik Cassie (organisator en racedirector) roepen dat Edwin Lieven van Team SUPwereld eraan komt, dat geeft de allerlaatste boost en ik finish de voor mij zo beladen race. Enkele minuten na mijn finish mag ik samen met Marianne en Ingrid mijn maatje Fenno aanmoedigen. We schreeuwen vrolijk onze longen uit het lijf. Wat een feest, de hele beleving en alles rondom de race is fantastisch georganiseerd. Zodra Fenno naast me staat geven we elkaar een grote knuffel, nu willen we weten waar onze andere maatjes zijn. Marianne en Ingrid hebben uiteraard de hele race de trackers gevolgd en weten precies waar Jan en George zich bevinden. Ze hebben net als wij een heel groot deel samen gepeddeld, maar zijn inmiddels enkele kilometers van elkaar verwijderd. George komt al sprintend over de finish terwijl Jan tot aan de finishlijn moet strijden voor zijn behaalde resultaat. Nu zijn we weer compleet en kan het nagenieten beginnen!
In het park voor het inmiddels zo befaamde Castle Rock komen alle deelnemers samen. De zon schijnt uitbundig, er zijn kraampjes, livemuziek en heel veel mooie verhalen. De uitspraak ‘See you at the Castle’ is realiteit geworden en voelt fantastisch. We blijven de rest van de dag in ’t park hangen en bekronen onze deelname in de avond met een heerlijk diner in Nottingham. Bij thuiskomst ontvang ik de beloofde knuffels, iedereen is trots en blij elkaar weer te zien. Er volgt zowaar een echte huldiging inclusief zelfgemaakte medailles en een tekening. Ik ga volgend jaar weer meedoen, dus bij deze: ‘SEE YOU AT THE CASTLE!‘
Informatie Race to the Castle
Edwin Lieven is geboren en getogen in Den Bosch en vader van twee kinderen. Hij is eigenaar van Herman Lieven Duiksport, een familiebedrijf dat zich voornamelijk specialiseert in de duiksport, verkoop van zeilkleding en SUP boards. www.supwereld.nl
Zijn passie ligt voor het grootste deel bij de SUP sport die hij sinds 2015 fanatiek beoefent. Als Team SUPwereld deed hij met een aantal vrienden mee aan de 40km lange Race to the Castle. Dit is de langste rivierrace in Groot-Brittannië. 40 km stroomafwaarts peddelen door het weelderige, glooiende landschap van de Trent Valley tussen Nottingham en Newark over de rivier de Trent. Deze race heeft zo’n 350 deelnemers uit de hele wereld verdeeld in Elite en Adventure peddelaars. De registratie voor de volgende race op zaterdag 25 april 2026 is inmiddels geopend.